Terrorisme, strategie en valkuilen 24 maart, 2016

Wantrouwen aanwakkeren
Het beramen van gecompliceerde aanslagen zoals in Parijs en Brussel is een relatief nieuwe strategie van IS. Voorheen beperkte de groep zich tot het aansporen van sympathisanten om geweld te gebruiken tegen westerse doelwitten. Maar nu IS door westerse luchtaanvallen en lokaal verzet steeds meer terrein verliest – naar schatting 40 procent van hun gebied in Irak en 20 procent in Syrië – lijkt de groep zijn aura van succes te willen behouden met aanslagen buiten het kalifaat. Zie ook Libanon, Tunesië, Libië en Egypte.
(LETOP HET VOLGENDE, red.) De aanslagen in Europa hebben nog een doel: het wantrouwen jegens moslims aanwakkeren, waardoor sommigen zich vervreemd voelen van de samenleving en radicaliseren. Dat levert nieuwe rekruten op. Na de aanslagen in Parijs waren er berichten dat de Belgische politie jonge mannen hardhandig behandelde, schijnbaar alleen omdat ze een Arabisch uiterlijk hadden. Het overkwam zelfs de bekende islamoloog en jihadexpert Montasser AlDe’emeh nadat hij een lezing had gegeven in Brussel.

Bron: NRC 23/03/2016

Daklozendag 19 maart, 2016

Dit is Ralf. Hij is dakloos en maakt gebruik van nachtopvang buiten Gouda. Bron: de krant van Gouda

In mijn werkzame leven als bibliothecaris op de centrale openbare bibliotheek aan de spieringstraat 1, heb ik me altijd bijzonder geïnteresseerd in mijn klantengroep “Daklozen”. Daklozen waren ook een terugkomend thema in mijn weblog, zie onder categorie zwervers. Een leuk initiatief is in dit onderstaande artikel vermelde Dag van de Daklozen. De spieringstraat als locatie is een goede keuze.

Hieronder een kopie van een artikel in “De krant van Gouda” 17 maart 2016 (http://dekrantvangouda.nl/meer-daklozen-en-chronisch-gebrek-aan-nachtopvang/)

****************************************************************************************

“Meer daklozen en een chronisch gebrek aan nachtopvang
— 17-03-2016

Gouda – Het aantal daklozen is de afgelopen zes jaar in Nederland met driekwart toegenomen, meldde het CBS vorige week. Ook Gouda telt steeds meer mensen zonder thuis, merkt straatadvocaat Aart Jongejan (Zorgvragers Organisatie GGZ Midden Holland). Aan nachtopvangplaatsen is een chronisch gebrek. Jongejan is een van de initiatiefnemers van de eerste Daklozendag in Gouda die op 31 maart wordt gehouden. Het is een informatie- en verwendag voor daklozen, met in de middag een debat over opvang.

Het gaat bij daklozen allang niet meer om de ‘klassieke zwerver’ of junk. “Je staat er versteld van in hoeveel maanden iemand van een doorsnee burger in dakloze zonder baan kan veranderen. Als je na een scheiding geen huis meer hebt, in de auto moet slapen en je niet kunt wassen, dan is het lastig fris en op tijd op je werk te komen of om je administratie op orde te houden. Je verliest je baan en je bent alles kwijt.” Het kan je zomaar overkomen, wil Aart Jongejan maar zeggen. Voor deze mensen zijn er twaalf plaatsen in de nachtopvang aan de IJssellaan (in de winter 24) en is er dagopvang aan de Hoge Gouwe. Die twaalf bedden zijn beschikbaar voor daklozen uit de hele regio Midden Holland, waar, zo schat Jongejan, tussen de 200 en 250 mensen zijn zonder thuis. Mensen lossen dat op door bij vrienden of familie te slapen. Gemiddeld zwerven in Gouda zes tot tien mensen volledig op straat. Voor de opvang van jongeren zijn er gunstige ontwikkelingen: speciaal voor hen komen er extra plekken aan de IJssellaan.

Daklozendag op 31 maart

De Daklozendag in de voormalige bibliotheek aan de Spieringstraat 1-3, is bedoeld om mensen zonder thuis te verwennen. Van 11.00 tot ongeveer 13.30 uur is het programma speciaal voor hen en enkele genodigden. Ze krijgen onder meer een lunch, kunnen naar de schoonheidsspecialiste of de kapper en naar de weggeefwinkel. Zo rond 13.30 uur treedt het daklozenkoor De Straatklinkers uit Amsterdam op als afsluiting van het morgen- en start van het middagprogramma. Van 14.00 tot 16.00 uur is er onder meer een politiek debat met wethouders en beleidsmakers uit Midden Holland over daklozenopvang en maatschappelijke participatie. Deze dag wordt georganiseerd door een werkgroep van mensen van ’t Swanenburghs Hofje, Reakt/Parnassia, Kwintes en ZOG MH. Meer informatie: http://www.zogmh.nl.”

 

Discriminatie 23 februari, 2016

De in  Tunesie geboren Ibn Khaldun (geb. 1332), wordt gezien als de vader van de geschiedenis als wetenschap. Ibn Khaldun kent iets van culturen en beschavingen. Een goede historicus moet de betrouwbare van de onbetrouwbare verhalen scheiden, zei hij. Toen ik het onderste stukje uit de NRC van vanavond 23.02.2016 las moest ik aan zijn beroemde uitspraak denken: “de geschiedenis herhaalt zich voortdurend”

Ze komen ons land inpikken

Ze zijn sek­su­eel agres­sief en een be­drei­ging voor onze vrij­heid, ze pak­ken onze ba­nen af en kos­ten geld, hun eet­ge­woon­ten pas­sen niet bij de onze en ze ne­men met hun dog­ma­ti­sche re­li­gie het land over. Al­le­maal be­ken­de tek­sten voor wie het nieuws volgt, maar deze aan­tij­gin­gen da­te­ren uit het En­ge­land van 1753 en ze gin­gen over Jo­den. De aan­lei­ding was de Jew Bill, een Brit­se wet die in het bui­ten­land ge­bo­ren Jo­den het recht moest ge­ven op na­tu­ra­li­sa­tie. Het leek een on­be­dui­dend wet­je: er woon­den 8.000 Jo­den in En­ge­land. Maar in de pu­blie­ke opi­nie ont­stond er enor­me woe­de over. Men hield pe­ti­ties te­gen de wet, Jo­den wer­den aan­ge­val­len op straat en er ver­sche­nen spot­pren­ten waar­in ze fi­gu­reer­den met gro­te neu­zen en zak­ken goud.

Ik be­gin hier­over om­dat ik vo­ri­ge week de term ‘joods-chris­te­lijk’ weer zag op­dui­ken, dit keer in een in­ter­view met Hal­be Zijlstra. Hij vond dat we Twee­de Pink­ster­dag niet moe­ten prijs­ge­ven voor het Sui­ker­feest, we heb­ben hier im­mers een joods-chris­te­lij­ke ge­schie­de­nis

De term ‘joods-chris­te­lij­ke tra­di­tie’ is de af­ge­lo­pen vijf­tien jaar zo vaak ge­bruikt dat hij voor ons heel nor­maal klinkt. We zou­den bij­na ver­ge­ten dat hij werd uit­ge­von­den na de Twee­de We­reld­oor­log, om het een beet­je goed te ma­ken met de klei­ne groep Jo­den die de oor­log had over­leefd. Vóór 1945 werd nog ge­spro­ken over de chris­te­lij­ke tra­di­tie.

We zou­den ook bij­na ver­ge­ten dat de chris­te­nen het groot­ste deel van de ge­schie­de­nis wei­nig tot geen sym­pa­thie had­den voor de Jo­den. De eeu­wen­ou­de wes­ter­se cul­tuur met zijn har­mo­ni­eu­ze sa­men­spel van jood­se, chris­te­lij­ke en hu­ma­nis­ti­sche waar­den is een twin­tig­ste-eeuws ver­zin­sel.

Ook veel Ver­lich­tings­fi­lo­so­fen, de be­den­kers van idee­ën die wij nog steeds mo­dern en be­schaafd vin­den, za­gen het Jood­se volk als fun­da­men­teel an­ders. Ze noem­den de Jo­den on­der an­de­re ir­ra­ti­o­neel, gie­rig en sek­su­eel per­vers. Het meest vij­an­dig was Vol­tai­re, die schreef dat de Jo­den wer­den ge­bo­ren met ‘een woe­dend fa­na­tis­me’: ‘Ik zou niet ver­rast zijn als dit volk op een dag do­de­lijk wordt voor het men­se­lij­ke ras.’

Na­tuur­lijk zijn er in the­o­lo­gi­sche en fi­lo­so­fi­sche zin over­een­kom­sten tus­sen jo­den- en chris­ten­dom, maar daar had­den de te­gen­stan­ders van de Jew Bill geen bood­schap aan. Zij wa­ren bang dat de Jo­den mid­den op straat Brit­se man­nen zou­den be­snij­den en ze waar­schuw­den dat door de toe­stroom van nieu­we Jo­den de con­sump­tie van ham, spek en bloed­worst zou da­len.

Mis­schien hin­gen ze ook wel eens een var­kens­kop op.

Ze noem­den hen ir­ra­ti­o­neel, gie­rig en sek­su­eel per­vers

Floor Rus­man (f.rus­man@n­rc.nl) ver­vangt deze week Tom-Jan Meeus in de wis­sel­co­lumn met Jut­ta Cho­rus.

Opvallende Gouwenaars 31 januari, 2016

tekst en afb. zijn een integrale weergave van artikelen in de GOUDSE POST

Gouda heeft een beetje kleur verloren

Iedereen kent in zijn omgeving wel een bijzonder mens, die een beetje kleur geeft aan de stad of dorp. Voor de één is het een dorpsgek, die je totaal moet negeren, terwijl een ander juist gefascineerd is door deze persoon. Ik behoor tot de laatste categorie.

Meerdere malen heb ik oudijzerboer Willem van Roijen gevraagd zijn levensverhaal te vertellen voor de krant. En vanaf zijn blauwe bakfiets riep hij steevast ‘Doen we, zodra ik stop met werken’. Het is er nooit van gekomen, want Willem stopte afgelopen week pas met werken, toen hij op 92 jarige leeftijd overleed.

Na Vieze Fietje, Cor Boer uit het Beijersche heeft Gouda met het overlijden van ‘ome’ Willem weer een beetje kleur verloren. Bijzondere mensen, die op geheel eigen wijze hun leven leiden, zonder zich maar iets aan te trekken hoe anderen over hem denken.

Ja, Willem hield van zijn biertje en vaak wel iets teveel. Voor crimineeltjes de uitgelezen kans om hem te beroven van zijn zuur verdiende weekgeld, als hij ietwat wankelend op zijn benen zijn stamkroeg verliet. Het gebeurde meerdere malen.

Ja, hij kon schelden en tieren, maar de volgende dag kon hij zo weer zingend op zijn bakfiets zitten, als hij weer een partij oud ijzer had gescoord.Maar boven alles had Willem zijn hart op de goede plek. Een dag na de geboorte van mijn zoon stond hij bij ons op de stoep met een zilveren rammelaar. Dat was Willem ten voeten uit.

Wie heeft hem de laatste jaren niet even geholpen als hij moeite had om met zijn bakfiets tegen de helling van de Tiendewegbrug of Remeijnsbrug op te komen? Ik weet zeker dat we Willem gaan missen in het straatbeeld, maar dat hoeft niet te gelden niet voor zijn bakfiets. Wat zou het mooi zijn als deze bakfiets een plekje krijgt in het Pauzelandschap Potterspoort, gevuld met geurige bloemen, die de stad weer wat kleur geven.

 Zie ook p.: 6-7 in deze link: http://hyperlocal.persgroep.nl/data/GP/3/index.html

Bron: Goudse post 20/01/2016

Opvallende lektuur/tasbare gevoelens 25 juni, 2015

De NRC publiceerde 20/06/’15 een interview met de van oorsprong Roemeense schrijfster die een roman schreef over de Rotterdamse kunstroof. Een mooi levensverhaal en een interessante levensloop. Maar wat ik grappig vind in dit interview is de vergelijking van een heerlijk gevoel met de smaakvolle baklava.

“Baklava met honing
„Vorig jaar heb ik mijn ouders uitgenodigd om negen weken te komen logeren. Ik wilde weten hoe ze nu zijn, ik wilde het helemaal meemaken. Maar ik ben behalve die volwassen vrouw ook het boze meisje dat werd weggestuurd. De tweede dag liepen de emoties zo hoog op dat mijn ouders meteen terug naar Roemenië zijn gevlogen. Ik heb hen vervolgens gebeld en gevraagd of ze het nog een keer wilden proberen. Dat wilden ze. Toen zijn ze weer naar Nederland gekomen en uiteindelijk zijn we er toch in geslaagd elkaar de liefde te laten zien die we voor elkaar voelen. Dat maakt mij blij. Alsof ik baklava met honing heb gegeten.”

Opvallende lektuur / het middel is erger dan de kwaad 10 juni, 2015

Dit interview illustreert hoe vooroordelen, beeldvorming en simpelweg de actualiteit het denken en het gedrag van mensen kunnen beïnvloeden. Woerkoms is geen gewone man, maar een man die een belangrijke maatschappelijke functie bekleed: een man die het intellectuele vermogen heeft om beter te redeneren. Of, hij is ook maar een mens! De rede die hij gaf hoe hij tot zijn uitspreek kwam is wat mij betreft erger dan de uitspraak zelf
“Ik begrijp het punt maar het feit dat je zelf niet tot die groep behoort (doelgroep van de ombudsman) of daar dagelijks tussen verkeert, wil niet zeggen dat je niet voor ze op kunt komen. Dat vond ik juist een mooie uitdaging.” (aldus van Woerkoms)
Van Woerkoms voordracht komt een paar dagen na de aankondiging in mei 2014 onverwacht onder druk te staan. Er duikt een omstreden uitspraak op die hij in mei 2010 deed als ANWB-baas op een congres van wagenparkbeheerders. Van Woerkom zei daar, „grappend bedoeld”, dat hij zijn vrouw niet met een taxi laat gaan „omdat er een Marokkaan achter het stuur zou kunnen zitten”.
De uitspraak komt tijdens zijn sollicitatiegesprekken niet aan de orde, hoewel hij met de Kamerleden uitgebreid spreekt over de integratieproblematiek. Van Woerkom brengt de uitspraak zelf ook niet ter sprake. „Ik heb er destijds meteen publiekelijk mijn excuses voor aangeboden aan de Marokkaanse gemeenschap. Die zijn door het Samenwerkingsverband Nederlandse Marokkanen aanvaard. Dus ik was ook niet verbaasd dat ik er niet naar werd gevraagd door de commissie. Het was afgehandeld.”
De uitspraak geeft een inkijk in uw wereldbeeld.
„Je moet het zien in de context van mei 2010. Er was in Amsterdam net iemand doodgeslagen door een taxichauffeur en er liepen onderzoeken naar de agressie en intimidatie in de taxiwereld. Marokkaanse taxichauffeurs waren heel vaak de veroorzakers. Daarbij speelde het onderwerp ook in mijn eigen omgeving. Het was in de periode van de laatste hockeywedstrijd van het seizoen van mijn dochter, die ’s avonds ging stappen maar niet een taxi terug wilde nemen. Zoals een vriendin van haar zei: ‘En dan zeker bij zo’n Marokkaan in de auto?’ Dat was de setting waarin ik mijn ongelukkige uitspraak deed. Natuurlijk was dat fout maar dat het in mijn hoofd zat, kwam door al die beelden die op dat moment actueel waren.”

Bron: NRC,zaterdag 06/05/2015

Opvallende foto’s 27 februari, 2014

Met dank aan collega Nel van der Putten voor de oude foto zwart/wit

Opvallende klanten/fietsdief

 Na ongeveer een jaar afscheid te hebben genomen van mijn werk, ging ik voor de eerste keer terug op bezoek. Een leuke weerzien met collega’s. Toevallig was er ook in  die korte tijd stof voor mijn weblog die 1 jaar lang stil ligt:

Er kwam een man met beide handen in het gips en vroeg of er een fietssleutel gevonden of gebracht is. Nee was het antwoord van mijn collega. De man vertelde dat hij met zijn 2 kinderen naar de bibliotheek op de fiets is gekomen om boeken te ruilen, maar omdat hij vanwege het gips zijn handen niet kon gebruiken, en omdat hij bang was dat als hij de fiets op slot zou doen, dat hij het ding later  niet zou kunnen opendraaien, heeft hij de fiets niet op slot gedaan.  Toen hij en zijn kinderen de boeken hebben geruild en wilden zij weggaan, was de fiets op slot. De klant moest naar huis gegaan om zijn reserve sleutel te halen. En laten we hopen dat hij snel terugkomt, in ieder geval sneller dan de tweede “eigenaar” die in het bezit is van de originele sleutel: de dief die van het weeshuisplein zijn werkterrein maakte.

Opvallende klanten/buitenland 13 maart, 2013

Sinds 1 januari 2013 stopte ik met werken. Ik heb nu geen eigen klanten meer. Maar de fascinatie voor bijzondere en opvallende klanten, raak ik niet kwijt. Mijn klanten zijn nu niet meer gebonden aan een plaats of bedrijf. Ze zijn overal te vinden, soms ook buiten de grenzen, zoals de volgende klant die ik zelf ben.

Enkele weken geleden was ik in Tunesië en wilde daar een Tunesische rijbewijs aanvragen.

Ik kwam in een groot kantoor, vergelijkbaar met het Nederlandse CBR. Het gebouw telt 2 verdiepingen met tientallen loketten zonder duidelijke opschriften. Voor sommige loketten stonden rijen klanten maar voor andere loketten stonden slecht enkele of helemaal klanten. Oneerlijke verdeling van taken, dacht ik. Omdat ik niet wis waar ik moet zijn, informeerde ik bij een medewerkster naar het juiste loket. Zij verwees naar de deur achter haar met het bordje verboden toegang. Ik keek naar het bordje en twijfelde of ik haar goed heb begrepen.  Zij knikte en verwees naar diezelfde deur.

Ik nam de trap naar boven en kwam in een hal vol klanten. Daar is de afdeling rijbewijzen gevestigd. Weer vele loketten maar slechts 1 was druk bezocht. Ik informeer weer bij het lege loket naar de nodige papieren. Ik werd verwezen naar het briefje dat zo hoog hing dat bijna niemand ziet. De lijst bestaat uit foto’s, medische verklaring van een huisarts en een zo ingewikkeld beschreven verklaring van een oogarts voor mensen die bril dragen. Ik dacht dat ik alles bij me heb, maar nee dus. Ik ging terug naar huis en onderweg bedacht ik een oplossing voor het omzeilen van de al kostbare en tijdrovende verklaring van de oogarts. Hoe weet de man achter het loket dat ik een bril draag, aangezien die verklaring alleen wordt gevraagd aan klanten die voor de balie stonden en een bril op hebben?  Ik kwam dus op het idee om toch de volgende dag naar het kantoor terug te gaan zonder de gevreesde oogartsverklaring.

De volgende  dag stond ik verzekerd van mijn zaak in de rij voor het loket van het bureau. De bril deed ik al op de trap uit en verstopte ik die voorzichtig in mijn binnen zak. Wachtend op mijn beurt in de lange rij zag ik hoe een klant met een bril op teruggestuurd was omdat hij de oogartsverklaring niet had. Boos was die man, “ik heb mijn bril niet op de markt gekocht”, schreeuwde hij. Ik was er bijna aan de beurt toen ik in gesprek raakte met een klant over de onzin van de oogartsverklaring. Op mijn vraag hoe de man achter het loket kan controleren of een klant werkelijk een bril draagt.  Zei deze klant lachend: simpel, de bril af doen en foto’s zonder bril overhandigen! In een klap was de pret voorbij, ik kwam er achter dat ik mijn pasfoto’s met de bril op heb gemaakt.

Ik verliet zachtjes en onopgemerkt de rij. Het genieten van het toneelstukje is in een klap verdwijnen en maakte plaats voor nieuwe zorgen. Waar vind ik een fotograaf om nieuwe pasfoto’s te maken zonder bril. Dat bleek geen makkelijke opgave. De digitalisering heeft hier ook toegeslagen. Tevergeefs, zocht ik overal in de omgeving naar  een fotograaf. Ik werd geadviseerd om naar het centrum van de stad met een taxi te reizen om daar pasfoto’s te kunnen maken. Geen makkelijke onderneming in een drukke stad

Daar aangekomen trof ik de fotograaf die een sigaretje rokte voor de deur van zijn piepklein winkeltje. Ik dacht toen meteen: het wordt wachten of morgen terugkomen om de foto’s op te halen. Maar nee, in die zo kleine ruimte stond er een krachtige laptop en een goede printer. Vooroordelen dus. De techniek en de digitalisering hebben razendsnel alle hoeken van de wereld beheerst: de traditionele fotograaf gaat failliet en de moderne fotograaf heeft er niet veel voor nodig om snel en efficiënt mooie foto’s te maken.

Het maken van pasfoto’s heeft toch meer tijd gekost dan ik gedacht heb. Maar gelukkig, voor me speelt nu tijd geen rol!  Het was lunchpauze toen ik naar het bureau terugkwam. Op de deur stond dat de deuren pas 14:30 uur open gaan. Geen probleem, na het stoppen met werken ga ik nu ontspannen om met tijd en tijdsdruk. Ik pakte een terrasje pal voor de deur van het bureau. Beetje bij beetje verzamelde zich een groep klanten die eerst ontspannen stonden met elkaar te kletsen, maar die tegen openingstijd gestrest werden en begonnen te schreeuwen en te bonken op de metalen deur. Toen een kwartier te laat de deur open ging, liep ik zoals iedereen gedecideerd door gangen en deuren van het nu al voor me vertrouwd gebouw is geworden, naar het betreffende loket. Op de trap had ik al mijn bril in de binnenzak van mijn jas verstopt. Ik ging in de rij staan en zag hoe de eerste “domme klant” met bril weggestuurd was. Zelf stond ik constant geconcentreerd op één gedachte: het spelletje niet verpesten en geen vergissing maken en de bril te voorschijn halen als ik die op de een of de andere manier nodig zou hebben.

Opvallende lektuur/hechting 27 december, 2012

Wat me opviel toen ik dit artikel las is hoe mensen gehecht raken aan hun werk. Het maakt hen niet uit onder welke omstandigheden en moeilijkheden hun werk moeten doen. Zelfs de meest afschuwelijke ervaringen gaan deel uit maken van hun leven. Voor sommigen lijkt dit verhaaltje  bizar en onbegrijpelijk. Een normaal mens zal niet met veel waardering over zulke baan en zulke omstandigheden spreken. Maar als je goed over na denkt vanuit het gezichtspunt van hechting, zal je toch begrijpen dat dit de praktijk bij veel mensen.

Hieronder passages uit het artikel  over Natalie Righton, drie jaar lang  correspondente van de Volkskrant in Afghanistan. Nu gaat ze weg, met pijn in het hart, maar ook met opluchting. Ze laat haar Afghaanse vrienden achter, maar er is ook veel dat ze niet zal missen.

“Ik woonde in een normaal huis in de hoofdstad Kabul. Zonder bescherming van het leger. Ik deed voor de Volkskrant verslag van de oorlog tegen het terrorisme. Het was een avontuurlijk droombaan voor mij (…)

Ik had nooit verwacht dat ik ruim duizend dagen zou blijven. Ik had nooit verwacht dat ik hier vrienden zou maken en echt gelukkig zou zijn. Ik had nooit verwacht dat de gruwelijke dingen die ik heb gezien zo erg konden zijn (…)

Soms maakte ik zoveel mee op één ochtend dat ik er niet tegenop kon schrijven. Zo had ik vorige week zondag rond het middaguur al een Talibanstrijder geïnterviewd, een gruwelijke ontdekking gedaan over meisjesmoorden in de stad Kunduz en dames in de gevangenis opgezocht. Eventjes verlangde ik naar een Nederlandse zondagochtend, met een vers croissantje en een Volkskrant op schoot. Maar direct daarna dacht ik: ik houd juist van dit afwijkende leven. ‘Het voelt alsof ik mijn leven twee keer sneller leef dan in Nederland’, zei ik onlangs tegen een vriendin in Kabul. Dat ga ik heel erg missen. (…)

ik voel me ongelofelijk opgelucht dat ik niet meer met grote regelmaat lijken ga zien of erover moet schrijven. (…)

Weemoed voel ik ook. Niet alleen omdat het avontuurlijke leven dat ik samen met fotograaf Ton Koene zo lang leidde, nu grotendeels stopt. Maar ook omdat ik mij inmiddels vaak prettig voel in Afghanistan. Dit is de plek waar mijn bed staat, waar mijn boeken liggen, waar na elke reis een van mijn huisbewakers de deur open zwiept met de woorden: ‘Welkom thuis!'(…)

Afghanistan is het land waar mensen geen tijd hebben voor overbodige luxe. Hier geen stille tochten voor gestorven bultruggen, geen realityprogramma’s met figuranten die eigenlijk niets te vertellen hebben, geen keuze uit 23 soorten toetjes. Er zijn hier gewoon geen toetjes.

Bron: volkskrant 22/12/2012